စပါးအဝယ္ဒိုင္ထံမွ ျပန္လာကတည္းက
ကိုေရႊေအး မ်က္နွာမေကာင္းသည္ကို ဇနီးျဖစ္သူ မခင္ျမင့္ သတိထားမိသည္။
ဧကႏၱစပါးေစ်းက်ေန၍ဟုသာ ထင္မိေသာ္လည္း ေကာင္းသည္ဆိုးသည္
ဝင္ေျပာေလ့မရိွသူမို႔ ကိုေရႊေအးဖြင့္ေျပာလာခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ေနတာ
အေကာင္းဆံုးဟု ေတြးလိုက္သည္။
ကိုေရႊေအးနွင့္
မခင္ျမင့္ တို႔၏ အိမ္ေထာင္သက္မွာ ၾကာျမင့္လွျပီ။ အရာရာ ကိုေရႊေအး
သေဘာအတိုင္းသာ ျဖစ္ေစသျဖင့္ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ ကေတာက္ကစ စကားမ်ားဖူးသည္
မရိွခဲ့ၾက။
“ဦးေလးေမာင္ ေရ.. ျပန္တက္ၾကစုိ႔”
တက္မကိုင္သူ ဦးေလးေမာင္ကို လွမ္းေျပာသည့္ ကိုေရႊေအးစကားေၾကာင့္ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ အံ့ၾသသြားရသည္။ ဦးေလးေမာင္ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့အားသင့္သြားဟန္တူသည္။ မခင္ျမင့္ မေနသာ၍ ဝင္ေမးလိုက္သည္။
“ မနားေတာ့ဘူးလား အကို.. ျပန္တက္ေတာ့မလို႔လား”
“မနားေတာ့ဘူး ျမင့္ရယ္။ အကိုတို႔ အခုပဲ ျပန္ၾကပါစို႔။ ဦးေလးေမာင္ စက္ႏိႈးဗ်ာ”
မခင္ျမင့္ နားမလည္နိင္ေသာ္လည္း ကိုေရႊေအး စကားအတိုင္း ျပန္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္
ခင္ပြန္းျဖစ္သူ
မ်က္နွာမေကာင္းသည့္အျပင္ ယခုလိုအေျခအေနေၾကာင့္ ထူးျခားမႈ တစ္ခုခုေတာ့
ရိွေနမွန္း မခင္ျမင့္ နားလည္လိုက္၏။ အထက္ဘက္သို႔ ျပန္တက္လာသည့္
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကိုေရႊေအး၏ အျပဳအမူက ဆန္းၾကယ္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ဦးတြင္
ထိုင္ျပီး ျမစ္ကမ္းေဘးဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကို ေငးလိုက္
ျဖစ္ေနပံုကို မခင္ျမင့္ ထမင္း ဟင္းခ်က္ရင္း ၊ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲမွ
ေရကဲ့ထုတ္ရင္း ေတြ႔ေနရသည္။ ကိုေရႊေအးက မခင္ျမင့္နွင့္မရခင္ကတည္းက
ဧရာဝတီျမစ္ကို အမွီျပဳျပီး ေလွထိုးသားဘဝ ၊ အိုးသည္ဘဝ မ်ားျဖင့္
ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့သူျဖစ္သည္။ မခင္ျမင့္က ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘးရြာသူျဖစ္
“
မင္းအိမ္နဲ႔ မေနတတ္ပါဘူးကြာ။ ဒီျမစ္ၾကီးေပၚမွာ ေနရတာပဲ ငါစိတ္ခ်မ္းသာတယ္။
ကေလးဘဝထဲက ဒီျမစ္ေပၚမွာပဲ ေနလာတာ ။ ေသတဲ့အထိ ဒီျမစ္ၾကီးထဲမွာပဲ ေနမယ္ကြာ။
ေသရင္လည္း ဒီျမစ္နံေဘးမွာပဲျမဳပ္။”
ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။
ၾကာလာေတာ့ မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ယာနွင့္ေနဖို႔ပင္ မေတြးမိေတာ့။
ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါ ဆိုသလို လင့္အလိုအတိုင္း မခင္ျမင့္လည္းေနထိုင္ရင္း
ယခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျမစ္သူတပိုင္းျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကိုေရႊေအးေျပာဖူးသလို
ေသလွ်င္လည္း ဒီျမစ္ေပၚမွာသာ ေသမည္ထင္သည္။
တစ္ေန႔လံုး
ကိုေရႊေအးက စကားမေျပာ။ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ သက္ျပင္းတခ်ခ်ျဖင့္
စိတ္ညစ္ေနဟန္ေပၚသည္။ ကိုေရႊေအးကို ၾကည့္ရင္း မခင္ျမင့္လည္း
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သူ႔ေယာက်ာ္းတြင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ကိစၥရိွေနမွာ
ေသခ်ာသည္။ သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာဘဲ ၾကိတ္ျပီးခံစားေနသည္ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။
ညစာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ ကိုေရႊေအး ထိုင္ေနသည့္ ေမာ္ေတာ္ဦးကိုသြားျပီး
ကိုေရႊေအးနံေဘးတြင္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ဝင္ထိုင္သည္။ ကိုေရႊေအးက
တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျပီးေနာက္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ျပန္လွည့္သြားသည္။ မခင္ျမင့္
ကိုေရႊေအးလက္ေမာင္းကို ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ျပီး ေမးမိသည္။
“အကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္။ မ်က္နာလည္းမေကာင္းဘူး။ စပါးေစ်းေတြက်ေနလို႔လားဟင္”
ေလာကဓံ၏အထုအေထာင္းကို
ခံခဲ့ရသည့္ ကိုေရႊေအးအတြက္ စပါးေစ်းက်ရံုနွင့္ ယခုေလာက္ ဝမ္းနည္းမည္
မဟုတ္မွန္းသိေသာ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္း ေသခ်ာမသိရ၍ အခုလိုေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုေရႊေအးက ေခတၱတိတ္ဆိတ္ေနျပီးမွ မခင္ျမင့္၏ လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး
တခ်က္ဖ်စ္ညစ္လိုက္သည္။ စိတ္ညစ္စရာ တစ္ခုခု ရိွေန၍ အားေပးဟန္တူသည္။
“မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ေျပာျပရမွာပဲျမင့္ရယ္။ ျမင့္ကိုယ္တိုင္နဲ႔လည္းသက္ဆိုင္
ကိုေရႊေအးစကားေၾကာင့္ မခင္ျမင့္ ရင္တုန္သြားမိသည္။
“ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လည္း အကိုရယ္ မထိတ္သာ မလန္႔သာရိွလိုက္တာ”
“ဟုတ္တယ္ျမင့္ရယ္။
မထိတ္သာ မလန္႔သာထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေနပါျပီ။ အကို မနက္က ဆန္တက္ပို႔ရင္းနဲ႔
သတင္းၾကားခဲ့ရတယ္။ အကိုတို႔ ဒီဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ပိတ္ဆို႔ျပီး
ဆည္ေဆာက္ေနျပီတဲ့ကြယ္။”
“ဘုရား...ဘုရား အဲ..အဲဒီေတာ့ ဒီျမစ္ၾကီးက ဘာေတြျဖစ္သြားမွာလဲဟင္”
“
သူတို႔ေျပာသေလာက္ အကိုၾကားခဲ့ရတာေတာ့ အဲဒီလို ဆည္ေဆာက္လိုက္ရင္ ေရေတြက
အရင္လို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မစီးဆင္းရေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဆည္ကေန လႊတ္ေပးသေလာက္ပဲ
စီးရမွာ။ ဆည္ထဲမွာ ေရနဲရင္နဲသလို မ်ားရင္မ်ားသလို စီးရမွာေလ။ ေနာက္ျပီး
အကိုတို႔ရဲ႕ ဒီျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပါတ္ဝန္းက်င္ေတြလည္း ထိခိုက္မယ္တဲ့။
ဒီျမစ္ၾကီးကို အမွီျပဳေနထိုင္ၾကတဲ့ ေရေနသတၱဝါေတြ
ငွက္မ်ဳိးစိတ္ေတြအထိဆိုးက်ဳိး ျဖစ္ေစမယ္တဲ့။ ေနာက္ျပီး ဒီျမစ္ရဲ႕ ေရကို
အသံုးျပဳၾကရတဲ့ ေတာင္သူေတြ စိုက္ပ်ဳိးေရးသမားေတြ
ျမစ္ကမ္းနံေဘးရြာေတြအတြက္လည္း ဆိုးက်ဳိးပဲ ျဖစ္ေစမယ္လို႔ ေျပာတာ
ၾကားခဲ့ရတယ္ ျမင့္ရယ္။”
“ အို.. အဲဒီေလာက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ အမ်ားခံျပီး ဘာလုပ္ဖို႔မ်ား ဒီဆည္ကို ေဆာက္ရတာလဲ”
“လွ်ပ္စစ္ထုတ္ဖို႔တဲ့ေလ။ ရင္နာဖို႔အေကာင္းဆံုးက အဲဒီလွ်ပ္စစ္ကို အကိုတို႔နိင္ငံသံုးဖို႔အတြက္မဟု
ကိုေရႊေအးတစ္ေယာက္
ေျပာရင္းနွင့္ ေဒါသထြက္လာကာ ေမာ္ေတာ္ဦးကို လက္သီးျဖင့္ထုခ်လိုက္၏။
မခင္ျမင့္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဝတြင္တစ္ခါမွ် မျဖစ္ေပၚဖူးသည့္ ေဒါသမ်ားျဖင့္
အံတင္းတင္း ၾကိတ္ထားမိသည္။
“
ဒါ ငါတို႔ရဲ႕ ျမစ္။ ငါတို႔တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ ျမစ္ကြ။ ငါတို႔ ဘိုး ေဘး ဘီ
ဘင္ေတြ လက္ထက္ကတည္းက ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမစ္။ ခုလို လုပ္ခ်င္တိုင္း
လုပ္စရာမွ မဟုတ္တာ။ အသဲနာလိုက္တာကြာ။ ေတာက္ ”
ေတာက္တေခါက္ေခါက္ျဖင့္
ေဒါသမ်ားဆူေဝေနေသာ ကိုေရႊေအးကို မခင္ျမင့္ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့။
ဒီသတင္းက ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးကို ခ်စ္ျမတ္နိဳးသည့္ လူတိုင္း ဒီ့ထက္မေလွ်ာ့သည့္
ေဒါသမ်ား ခံျပင္းနာက်ည္းမႈမ်ား ျဖစ္ၾကမည္မွန္း သေဘာေပါက္မိသည္။ နွစ္ဦးသား
စကားဆက္မေျပာျဖစ္ဘဲ ျမစ္ျပင္က်ယ္ကိုသာ ေငးေနမိၾကေတာ့သည္။ ဘာမွ်မသိသည့္
ျမစ္ေရျပင္ၾကီးကေတာ့ လေရာင္ေအာက္တြင္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးမ်ား တလက္လက္ထကာ
လွပေနသည္။ ျမစ္ျပင္မွ တိုက္ခတ္လာသည္ ေလမ်ားကလည္း ေအးျမလတ္ဆတ္ကာ ေဒါသနွင့္
နာက်ည္းမႈမ်ားကို တတ္နိင္သမွ်ေျဖေဖ်ာက္ေပးေနပံုရ၏
ထိုညက
မခင္ျမင့္ ေတာ္ေတာ္နွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္
စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ အေတြးမ်ားသာ ဝင္ေနမိသည္။ ဒီျမစ္ၾကီးေပၚတြင္
လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသည့္ သူတို႔အတြက္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ထို႔ထက္ပို၍
စိတ္ညစ္ရေတာ့မည္။ ဝမ္းနည္းနာက်င္ဖြယ္ အိပ္ပ်က္ညမ်ားသည္
ဧရာဝတီခ်စ္သူတိုင္းကို ေစာင့္ၾကိဳေနေတာ့မည္။ မိုးလင္းခါနီးမွ မခင္ျမင့္
ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္မွာေတာင္
လြတ္ေျမာက္နိင္ျခင္းမရိွခဲ့။ အိမ္မက္ဆိုးတို႔က ေစာင့္ၾကိဳေနျပန္သည္။
...............................
ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး
လူေတြ ျပည့္နွက္ေန၏။ ေနေရာင္ျခည္က မလင္း မခ်င္း ။ မိႈင္းမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕။
အားလံုး၏ အၾကည့္က တေနရာထဲသို႔ စု ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက လိႈက္ေမာဖြယ္ရာပင္တည္း။
ၾကိဳးအထပ္ထပ္ အတုပ္ခံထားရေသာ အမယ္အို တစ္ေယာက္ကို လမ္းတေလွ်ာက္
အတင္းဆြဲေခၚကာ ေတာင္ကုန္းထက္သို႔ ေခၚငင္ေနသည္။ ထိုေတာင္ကုန္းအမည္က
မရဏေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။ ကြပ္မ်က္ခံရသူမ်ားအတြက္ ဘဝအဆံုးသတ္ရာ
ေတာင္ကုန္းျဖစ္သည္။ မရဏေတာင္ကုန္းသို႔ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ေဘးႏွစ္ဘက္တြင္ လူအုပ္ၾကီးက ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ၾကိဳးတုပ္ၿပီး ဆြဲေခၚခံေနရေသာ
အမယ္အိုကို ၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအားလံုးရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းနွင့္
ယူက်ဳံးမရျဖစ္ျခင္းမ်ား တူညီစြာျဖစ္ေပၚေနသည္။
ခံျပင္း ေဒါသျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေနသံမ်ားကလည္း ဘဝဂ္ညံေန၏။
“မတရား မလုပ္ၾကနဲ႔”
“အခု ျပန္လႊတ္ေပး”
“ အေမ့ကို မသတ္ပါနဲ႔။ မသတ္ပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“အေမ.... အေမ...”
“ကယ္ေပးၾကပါ”
“ၾကည့္မေနၾကနဲ႔ အေမ့ကို ဝိုင္းလုၾကေလ.. ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”
လူအုပ္ၾကီး၏
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေအာ္သံထဲတြင္ ကြ်န္မ၏ ေအာ္သံလည္း ပါဝင္ေနခဲ့သည္။
အမယ္အိုကို ဆြဲေခၚလာသည့္ သူမ်ား မရဏေတာင္ကုန္းသို႔ ေရာက္ရန္
တေျဖးေျဖးနီးလာသည္နွင့္အမွ် ေအာ္သံမ်ားလည္း ပို၍ဆူညံလာသည္။ အေမအိုက
ကြ်န္မရိွရာဘက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ညိွးႏြမ္းေနေသာ္လည္း
ရင့္က်က္တည္ျငိမ္မႈအျပည့္နွင့္ မဟာဆန္လွေသာ အေမအို၏မ်က္နာကို
ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ ကြ်န္မရင္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား လိႈက္ဆူလာသည္။
ကြ်န္မစိတ္မထိန္းနိင္ေတာ့ပါ။ အာေခါင္ျခစ္ကာ စူးစူးဝါးဝါး
ေအာ္ဟစ္လိုက္မိေတာ့သည္။
.........................................
“ မသတ္ပါနဲ႔ မသတ္ပါနဲ႔”
“ ျမင့္... ျမင့္ ဘာျဖစ္တာလဲ”
ကိုေရႊေအး
လႈပ္ႏိႈးတာေၾကာင့္ မခင္ျမင့္လန္႔နိဳးလာ၏။ အိမ္မက္ဆိုး မက္ေနေၾကာင္း
သတိျပဳမိသြားသည္။ ေရတခြက္ေသာက္ျပီးခ်ိန္အထိ ဝမ္းနည္းျခင္းက မေပ်ာက္နိင္ေသး။
ရင္ထဲတြင္ တုန္ရင္ေနမိ၏။ အိပ္ေရးမဝသျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားက က်ိန္းစပ္ေနသည္။
အာရုဏ္ပင္ လင္းက်င္းလုျပီ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲတြင္ တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းလိုက္၏။
“ ဒါဟာအိမ္မက္ဆိုးသာ ျဖစ္ပါရေစဘုရား။ ဒီအိမ္မက္ဆိုးေတြ ဘယ္ေတာ့မွ အသက္မဝင္လာပါေစနဲ႔ေတာ့”
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
No comments:
Post a Comment