ကုိလကၤာ: ပညာသင္တယ္ဆုိတာ

တံတားထိုးျခင္း

လမ္းမ ထီးထီး၊
ခရီးရွည္လ်ား၊ ခရီးသြားလည္း၊
ခြန္အားလည္းေဖး၊ ဆံျဖဴေဖြးလ်က္၊
ညေနဘက္တြင္၊ က်ယ္နက္ မတ္ေစာက္၊
ဒီေရေခ်ာင္းသုိ႔ ေရာက္သတည္း။

ေခ်ာင္းျပင္က်ယ္ေစ၊ စိတ္၀ယ္ မတြန္႔၊
မရြံ႕မေၾကာက္၊ ဆည္းဆာေအာက္၀ယ္၊
ကူးေျမာက္သူေက်ာ္၊ ျဖတ္စြမ္း၏။

ဟုိမွာကမ္းဘက္၊ ေရာက္ၿပီးလ်က္မွ၊
ႏွစ္ဘက္ကမ္းပါး၊ ေခ်ာင္းကုိလႊား၍၊
တံတားထုိးျပန္ေလေတာ့၏။

ခရီးသြားေဖာ္ တစ္ဦးေသာ္လွ်င္၊
ထုတ္ေဖာ္ ဤသုိ႔ ေမးျမန္၏။

အုိ..အဖုိးအို......
ေနလည္း ညိဳၿပီ၊
ေခ်ာင္ကုိ လြန္ေျမာက္၊ သည္ကမ္းေရာက္လ်က္၊
ေနာက္သုိ႔ တဖန္၊ သင္ မျပန္ပဲ၊
အားသန္ ႀကိဳးစား၊ ဤတံတားကုိ၊
သင္ ကား ...အဘယ္ေၾကာင့္ ေဆာက္သနည္း။

အုိ ...အေဆြ
သည္ေန႔ ဆုိလွ်င္၊ ဆံပင္ႏုနယ္၊
လူငယ္ တစ္ေယာက္၊ ငါ့ေနာက္လုိက္လ်က္၊
ခရီးထြက္ၿပီ။

ေခ်ာင္းနက္ မတ္ေစာက္၊ ငါမေၾကာက္လည္း၊
ေနာက္ကလို္က္လာ သူ႔ခမ်ာမွာ၊
သူတရာ ေဘးဆုိး၊ ျဖစ္အ့ံစုိး၍၊
ႀကိဳးပမ္း ငါလွ်င္ ေဆာက္သတည္း။

(ဆရာေအာင္သင္း-အေမြစာအုပ္မွ)

ပညာသင္တယ္ဆုိတာ

No comments:

Post a Comment