ဇြဲ

ဇြဲသမားတုိ႔သည္ စိတ္ရွည္၏။ အလုပ္လုပ္လွ်င္ အျမန္ဆုံးၿပီးစီးဖုိ႔ထက္ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ျမင္ မည့္နည္းကုိပဲ သူတုိ႔ေရြးတတ္သည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ ေခတ္ကာလေလာက္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ နိဳင္ငံအႀကီးအကဲ သုံးေယာက္အေၾကာင္း ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ရွိသည္။ ၄င္းတုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာသည့္ ပုံျပင္ျဖစ္သည္။ ေရကူးကန္နံေဘး ျမက္ ခင္း ျပင္မွာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး သုံးေယာက္ အတြက္ ညစာစားပြဲ တည္ခင္းထားသည္။

 ေရကူးကန္းထဲမွာ ငါးမန္း တစ္ေကာင္ ကူးခတ္လ်က္ရွိသည္။ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး သုံးေယာက္ ကမၻာ့ျပာႆနာ တစ္ရပ္ကုိ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရာ က လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အျငင္းပြားကာ “ဒီေရကူးကန္ထဲမွာ ငါးမန္ကုိ ဖမ္းပါဆုိရင္ ခင္းဗ်ာ ဘယ္လုိဖမ္းမလဲဗ်ာ“ ဟူ၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စိန္ေခၚသည့္ အဆင့္ထိ ေရာက္သြားသည္။

ျငင္းခုံးရင္းက ျဗဳန္းဆို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရကန္ထဲဒုိင္ဗင္ႏွင့္ ေရာက္သြားသည္။ သူက အသတ္  အပုတ္အလြန္ ၀ါသနာပါသူ။ ေရထဲမွာ ငါးမန္းကုိ အတင္းလိုက္ဖမ္းၿပီး ဓားႏွင့္ ထုိးရန္ ႀကိဳးပမ္းသည္။ ငါးကလည္း ေရွာင္ရမည့္သူဟု သေဘာေပါက္ဟန္တူသည္။ ကန္ထဲ လွည့္ပတ္ေျပးသည္။ ေနာက္ဆုံး

 ေတာ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီး အေမာဆုိ႔ကာ ကန္နံေဘး တြား၍ တက္လာသည္။

သူ႔အလွည့္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္။ သူက ခါးၾကားမွ ေသနတ္ကုိ ဆြဲထုတ္ကာ ေရထဲ တဒုိင္း ဒုိင္းလိုက္ပစ္သည္။ က်ည္ဆန္သာကုန္သြားသည္။ ရွပ္၍ပင္မထိ။ “ကဲ၊ ခင္းဗ်ား အလွည့္“။

ပထမလူႏွစ္ေယာက္က တတိယပုဂၢိဳလ္အား ေျပာလိုက္သည္။ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက စားပြဲေပးမွ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း ယူ၍ ေရကန္နားးကပ္သြားသည္။ ကန္ထဲကေရေတြကုိ တစ္ဇြန္းခ်င္း ခပ္္ကာျမတ္ခင္းေပၚ ပက္ထုတ္သည္။ “ဘာလုပ္တာလဲဗ်“ ၀ုိင္းေမးသည့္အခါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ၿပဳံး၍ ဆုိသည္။

“ေရေတြ ခပ္ထုတ္ေနတာေလ။ က်ဳပ္နည္းက နည္းနည္းေတာ့ အခ်ိန္ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတယ္။ ခင္းဗ်ုားတုိ႔ ငါး ဘယ္ေျပးမလဲ“ ဟူ၍။